Συζήτηση (ένα απόσπασμά της)

- Πονάω πολύ.
- Εγώ δεν παίζω με τέτοια πράγματα.
- Δεν είναι παιχνίδι. Τα παιχνίδια είναι αθώα.
- Τα παιχνίδια δεν είναι αθώα. Ίσα- ίσα.
- Αν δεν ήταν δε θα τα έδιναν στα παιδιά.
- Ακριβώς επειδή δεν είναι αθώα τα δίνουν στα παιδιά. Άλλωστε, ούτε τα παιδιά είναι αθώα.
- Τα παιδιά είναι ο ορισμός της αθωότητας.
- Πόσο καλά θυμάσαι την παιδική σου ηλικία;
- ... εντάξει... τα παιδιά δεν είναι αθώα αλλά τα παιχνίδια είναι. Τι παιχνίδια έπαιζες μικρός;
- Κρυφτό, κυνηγητό, αμπάριζα, δηλητήριο, χαλασμένο τηλέφωνο, μακριά γαϊδούρα, πουν'το πουν'το το δαχτυλίδι, μήλα, το κορόιδο... είναι τόσα πολλά που δεν τα θυμάμαι καν όλα πλέον. Όπως και αν έχει τα παιχνίδια δεν είναι αθώα. Όπως ούτε τα παιδικά τραγουδάκια, ούτε τα παραμύθια. Είναι γεμάτα συμβολισμούς και συμπυκνωμένη εμπειρία και πληροφορία και γνώση για το παρακάτω. Είναι μαθήματα όλα αυτά, που σε προετοιμάζουν για την υπόλοιπη ζωή σου.
- ... εντάξει, ναι μάλλον... σκατά, νιώθω πολύ γριά πλέον. Μου λείπουν όλα αυτά. Αλλά έχω μεγαλώσει πολύ για να τα κάνω πάλι.
- Δε σταμάτησες να παίζεις επειδή μεγάλωσες. Μεγάλωσες επειδή σταμάτησες να παίζεις.


Ήθελα να πω και μια ατάκα από Τομ Ρόμπινς αλλά το άφησα.