Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Μια εγωιστική ιδέα ευτυχίας.

Νομίζω πως έχω το δικαίωμα να έχω και εγώ για μία φορά (πρώτη φορά) ένα εντελώς προσωπικό και εντελώς εγωιστικό πλάνο ευτυχίας, πολύ προσωπικής και πολύ ατομικής ευτυχίας, έστω και αν αυτό είναι μικρόνοο και ανόητο και γενικά δε με νοιάζει, αυτό είναι και τέλος.
Το πλάνο, λοιπόν, έχει:
κρύο, γκρίζο ουρανό, χιόνι, κανά ποτάμι ή λίμνη ή θάλασσα και μια ψιλό- ψευτό- βαρκούλα, σπίτι με καμινάδα, μυρωδιές κέικ και καφέ, μερικά βιβλία και μουσική, να είμαι μόνος μου με μόνη συντροφιά ένα κοπάδι άγρια ζώα (και έλκηθρο) και μια αξιοπερίεργη γυναίκα και να μη χρειάζεται να ανοίγω ποτέ, σε κανέναν και για τίποτα την πόρτα μου και τα βράδια να κοιτάζω σαν ηλίθιος και σιωπηλός το βόρειο σέλας ή το φεγγάρι και να μη με νοιάζει τίποτα μα τίποτα άλλο απολύτως.


Θα τα καταφέρω, θα το κάνω. Να δείτε που δε θα είναι και τόσο δύσκολο τελικά. Ξεκινάω σήμερα και είμαι αισιόδοξος γιατί αυτή τη φορά, είναι η πρώτη φορά που έχω συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο και σκοπό και είμαι αποφασισμένος.