Οι αναρτήσεις που δημοσιεύω είναι οι μισές (και λιγότερο) από αυτές που γράφω.
Δεν ξέρω σίγουρα γιατί συμβαίνει αυτό, ή αν συμβαίνει και σε άλλους ή αν συμβαίνει σε όλους άλλα με διαφορετικό τρόπο ή για διαφορετικούς λόγους στον καθένα.
Σήμερα, έφτιαξα δύο που δεν δημοσίευσα. Και αυτό γιατί τελειώνοντας ο δίσκος που άκουγα όταν έγραφα την πρώτη, πήρε μαζί του αυτά που με πλημμύριζαν και ξαφνικά δεν είχα πια έντονη ανάγκη να γράψω. Μόνο που είχα ήδη γράψει. Οπότε, απλά, έμοιαζε πλέον ανόητο να δημοσιεύσω αυτό που είχα γράψει.
Η δεύτερη έφαγε λογοκρισία για άλλους λόγους. Εσωτερικής συνέπειας.
Δεν ξέρω, δεν νιώθω άνετα να τις διαγράφω- ειδικά όταν δεν μου κοστίζει τίποτα απλά να τις έχω εκεί.
Απλά, το θέμα με την αυτολογοκρισία είναι ότι τελικά είναι κάπως δύσκολο να έχεις μέτρο.
Αλλά, όπως έλεγε και ο τύπος από την προηγούμενη (δημοσιευμένη προφανώς) ανάρτηση:
"Το καλύτερο με την απόρριψη του ίδιου σου του εαυτού είναι πως δεν αφήνεις το απεχθές αυτό καθήκον να γίνει πρόβλημα άλλου ανθρώπου".
Δεν ξέρω σίγουρα γιατί συμβαίνει αυτό, ή αν συμβαίνει και σε άλλους ή αν συμβαίνει σε όλους άλλα με διαφορετικό τρόπο ή για διαφορετικούς λόγους στον καθένα.
Σήμερα, έφτιαξα δύο που δεν δημοσίευσα. Και αυτό γιατί τελειώνοντας ο δίσκος που άκουγα όταν έγραφα την πρώτη, πήρε μαζί του αυτά που με πλημμύριζαν και ξαφνικά δεν είχα πια έντονη ανάγκη να γράψω. Μόνο που είχα ήδη γράψει. Οπότε, απλά, έμοιαζε πλέον ανόητο να δημοσιεύσω αυτό που είχα γράψει.
Η δεύτερη έφαγε λογοκρισία για άλλους λόγους. Εσωτερικής συνέπειας.
Δεν ξέρω, δεν νιώθω άνετα να τις διαγράφω- ειδικά όταν δεν μου κοστίζει τίποτα απλά να τις έχω εκεί.
Απλά, το θέμα με την αυτολογοκρισία είναι ότι τελικά είναι κάπως δύσκολο να έχεις μέτρο.
Αλλά, όπως έλεγε και ο τύπος από την προηγούμενη (δημοσιευμένη προφανώς) ανάρτηση:
"Το καλύτερο με την απόρριψη του ίδιου σου του εαυτού είναι πως δεν αφήνεις το απεχθές αυτό καθήκον να γίνει πρόβλημα άλλου ανθρώπου".
