Reading between the lines

Πρόσφατα, ο Ευγένιος Αρανίτσης έγραψε 3 κείμενα στην Ελευθεροτυπία που βάζουν με ένα τρόπο και σε ένα βαθμό ένα ζήτημα που απασχολούσε και εμένα γενικά στην επικοινωνία μου με τους ανθρώπους και- ακόμα πιο γενικά- με την κοινωνία  και την πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται και διαμορφώνει. Είτε ως παθητικός δέκτης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, ανάγνωση- με όλες τις ποιοτικές τους διαφοροποιήσεις) είτε ως ενεργό υποκείμενο (π.χ σε μια κουβέντα) βρίσκομαι και εγώ συχνά- πυκνά (είτε ως θύμα- συνήθως, είτε ως θύτης εκούσια και πολύ περισσότερο ακούσια) στη δίνη του φαινομένου που περιγράφει ο Αρανίτσης στους ακόλουθους συνδέσμους:

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=325433

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=327055

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=328525

Ειδικά στο δεύτερο αλλά και το τρίτο κείμενο.

Συχνά, όταν π.χ διαβάζω κείμενα, κάνω τέτοιου τύπου σκέψεις. Και μιας και αυτό εδώ είναι ένα μπλογκ (και ως εκ τούτου εντάσσεται σε μια "κοινωνία των ιστολογίων και των μπλόγκερς") θα ανεφερθώ και εγώ στα ιστολόγια. Έχει ενδιαφέρον, λοιπόν, να κάνει κανείς αυτό που κάνει ο Αρανίτσης στα διάφορα μπλογκ όπου, για διάφορους λόγους- που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν- διαβάζει κανείς κείμενα πολύ δηλωτικά για αυτά που λένε αλλά, ακόμα περισσότερο, για αυτά που δε λένε. Καμιά φορά γοητεύεσαι από την επιφάνεια και απογοητεύεσαι από την ουσία, καμιά φορά το αντίστροφο. Μερικές φορές πάλι, ουσία και επιφάνεια συμβαδίζουν. Δεν έχω σκοπό να αποδείξω κάτι ή να "την πω" σε κάποιον. Συχνά, το reading between the lines δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμο (ειδικά στα μπλογκς). Αλλά μπορεί, υπό το κατάλληλο πρίσμα, να έχει πλάκα ή/και ενδιαφέρον.

Όχι ότι έχει κάποια σημασία

αλλά η ηλεκτρονική διεύθυνση αυτού του ιστολόγιου προέκυψε από αυτό
Νομίζω ότι οι στίχοι και η μουσική δείχνουν μια κάποια διάθεση όπως και γενικότερα το τραγούδι και η μπάντα δίνουν ένα τόνο και μια ιδέα για το τι διάολο παίζει...

Μιλάμε πάντα για το Μάρκο...

Μιλάμε για το Μάρκο, ποτέ δε δάγκωσε κανέναν
τα μάτια του, τα μάτια του - αγαπούσαν αλλά φοβισμένα
οι ιδιοκτήτες του τον είχαν το μισό καιρό δεμένο, το μισό καιρό λυτό
ούτε κι αυτοί ήξεραν από το Μάρκο τι ζητούσαν
του 'ριχναν ξεροκόμματα για φαγητό - έγινε κλέφτης
τις νύχτες έσκιζε σακούλες σκουπιδιών.
Μια μέρα θα τον στέλνανε στο άσυλο
μετά κλαίγαμε, άλλαξαν γνώμη,
ξανά ο Μάρκος δεμένος - λυτός
συχνά του έδινα και γω κάτι
σκέφτηκα να τους τον πάρω αλλά δεν ήμουν σίγουρη
αν θα μπορούσα υπεύθυνα να τον αναλάβω.
Μια φορά τον είχα ανάγκη, πήγαμε μεγάλη βόλτα
μιλήσαμε τη γλώσσα των σκυλιών
τα μάτια , μιλάμε για τα μάτια του Μάρκου, τα μάτια του Μάρκου
τα χέρια που τον δηλητηρίασαν να πάθουν καρκίνο
είπαν οι ιδιοκτήτες του, μιλάμε για τα μάτια του Μάρκου
το πρωί εκείνο και σκοτωμένα ακόμα αγαπούσαν - αλλά φοβισμένα.
Γιατί, γιατί,
σήμερα που ο ήλιος με κινήσεις θεού - ηδονιστή -
τα φύλλα των δέντρων γυαλίζει απάνω στα παγκάκια
γιατί, γιατί ο Μάρκος να λείπει, γιατί να μην ζει
μιλάμε για ψέματα - οι ιδιοκτήτες του μπορούνε να κλαίνε εύκολα τα ίδια δάκρυα
τα καλοκαίρια... στα αναψυκτικά τους πιπιλάνε
στα αναψυκτικά μας τα βουτάνε αντί για παγάκια,
τα ίδια δάκρυα κάνουν αντιπαθητικά τα καλοκαίρια
τα δάκρυα των ιδιοκτητών που δεν ξέρουν τι ζητάνε
το ρόλο τους καλά τον παίζουν κι έτσι μας μπερδεύουν
κι έτσι μας πολεμάνε - το ρόλο τους καλά τον παίζουν
κι έτσι μας μπερδεύουν κι έτσι μας πολεμάνε.

Λένα Πλάτωνος 1985 ( album:Γκάλοπ)

Μνήμες του νερού

Πραγματικά, έχει μια σημασία να το δει κανείς. Όλο. Παραεπιστημονικές παρλαπίπες ή όρος υπέρβασης της δεδομένης πραγματικότητας;

2 ρήσεις που με έχουν βάλει σε σκέψη.

Διαβάτη δρόμος δεν υπάρχει. Το δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας. (Αντόνιο Ματσάδο)


Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση. (Μάο Τσε Τουνγκ)

Είναι, όμως, οι μέρες τέτοιες, που δεν προλαβαίνω να αποτυπώσω και τη σκέψη μου. Ελπίζω να προκύπτουν σε κάθε κεφάλι σκέψεις συγγενείς με τα στοχαστικά συμφραζόμενα που ξεπηδούν από το νοητικό "άθροισμα" των παραπάνω και στο δικό μου- αλλά εδώ αποσιωπούνται.

Να μην ένιωθα την ανάγκη να εξηγηθώ κάθε φορά. Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά όσο μια πρόσθεση την οποία αφήνει κανείς ανολοκλήρωτη, ακριβώς επειδή δεν χρειάζεται να την ολοκληρώσει γιατί όλοι μπορούν να κάνουν πρόσθεση. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσει τα σωστά "δεδομένα" για να γίνει η διαδικασία. Όμως αυτές οι διευκολύνσεις τελειώνουν εκεί που τελειώνει η απλή αριθμητική. Παρακάτω τα πράγματα είναι δύσκολα. Και εδώ είμαστε πολύ παρακάτω από την απλή αριθμητική.

Νίκος Νικολαΐδης

Τώρα είμαι λουλούδι στην μπουτουνιέρα σας.
Πουλί στο ψάθινο καπέλο σας.
Τραγούδι.
Θάλασσα.
Μα προπαντός... Τώρα
                                           ΕΙΜΑΙ.
----------------------------------------------------------------------------------------

Θα έγραφα περισσότερα από αυτόν τον δημιουργό, αλλά δεν είχα όρεξη. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον...

Curtains of Future

curtains of future from Corto on Vimeo.

και κάπως έτσι το αίμα στις φλέβες παγώνει.

Πατέρες

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα.

Κ. Παλαμάς

Πιο πέρα

Πιο πέρα είναι ένα σπίτι που καίγεται κι ύστερα ένα άλλο, και ύστερα το δικό σου (Γιάννης Ρίτσος)

Από τον "φτωχό B. B." (το κομμένο σχοινί)

Το κομμένο σχοινί.

(Der abgerissene Strick)

Το κομμένο σχοινί
Μπορείς να το ξαναδέσεις.
Θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
Θα ’ναι κομμένο.

Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε,
Μα εκεί που μ’ άφησες
Δεν πρόκειται ποτέ
Να με ξαναβρείς.