Γκρίζος κρεπαρισμένος χολεριασμένος και γρουσούζης σκατογκρινιάρης μιζερομίζερος σνομπάκιας μουνάκιας γκινιόλης πολύ Σοπενάουερ ο αρχίδης που να φτύσω στον τάφο μου.
Να πω την αλήθεια δε με γουστάρω καθόλου.
Μ' αρέσουν οι έρημες δεντροστοιχίες η Ζυλιέτ Γκρεκό που τραγουδάει "μισώ τις Κυριακές" τα βρεμμένα παγκάκια τα νεκρά φύλλα τα ωραία ρούχα τα ωραία φαγητά οι χνουδάτες πετσέτες το χάι φιντέλιτυ η Χάντσον Κόμμοντορ του '50 το Φλοκάκι κι ο βιεννουά στο Πέτρογραδ μ' αρέσει ο Έρρολ Φλυν στην Επέλαση της Ελαφριάς Ταξιαρχίας και η Μαρί Μπλανσάρ- κανείς δεν την ξέρει αλλά στο φινάλε στα παπάρια μου ζω και χωρίς αυτά- δε ζηλεύω κανέναν και τίποτα τους έχω χεσμένους όλους τους ρουφιάνους κι αυτό με γεμίζει φούρκα δεν πάει άλλο- πολύ αδιαφορία έχει πέσει.
Η μόνη λύση μου είναι να υποκρίνομαι ότι μοιράζομαι μαζί τους τον ίδιο κόσμο κάτω απ' τον ίδιο γαμημένο ήλιο εγώ που γουστάρω τη βροχή τη θύελλα και το χιονόνερο τα μαύρα σύννεφα στο πεζοδρόμιο τον πυρετό τα ρίγη το σκοτεινό μου πάρκο και την υγρασία.
Καμμιά φορά μου τη δίνει και βγαίνω έξω από το σπίτι μου στα Τουρκοβούνια στον χωματόδρομο της Αγίας Φωτεινής και πλακώνω τις πετριές πάνω απ' τα σπίτια και τις ταράτσες να πέφτουνε στην κάτω γειτονιά- τις καλές ημέρες ακούω και κανά τζάμι να σπάει μετά τσιρίδες μακρινές μέχρι που μου την έπεσε ένας γείτονας- τι κάνεις εκεί ρε παιδί- πετάω πέτρες του είπα- άντρας είσαι εσύ ρε; θα σκοτώσεις κανέναν άνθρωπο- όχι του είπα πούστης είμαι τι γουστάρεις; κ' έμεινε κάγκελλο ο βρωμύλος- έχω να πετάξω πολλές πέτρες ακόμα ρε καριόληδες.
Μ' αυτό που με ζοχαδιάζει περισσότερο είναι πως με πατάω στο λαρύγγι δεν μου συγχωράω τίποτα- και δε με γουστάρω καθόλου γαμώ την ανωμαλία μου μέσα να γιατί όταν είμαι κακός είμαι κακός αλλά όταν είμαι καλός είμαι χειρότερος.
Στα δώδεκά μου χρόνια έφαγα την γκόμενα του Ηλία του καλλίτερού μου φίλου μεγάλη τσογλανιά κ' έπαψα πια να με πιστεύω μου κούνησε το κωλαράκι της η βρωμομούνα κι άρπαξα σα χάνος κι από τότε έτσι και καταφέρω να προσπεράσω τα καριολόμουνα τις γκόμενες των φίλων μου νοιώθω πως κάτι νίκησα πως κάτι κέρδισα μαζί κ' έναν κουτσό πόντο.
Και δε ζηλεύω τις βίλλες στο Καλαμάκι τους μεγάλους πράσινους κήπους τις βεράντες με τις κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες τις καλοθρεμμένες μουνίτσες στο πατινάζ τις χάι σοσάιετυ μουνάρες της Αρζεντίνα δεν κάνω όνειρα με ακριβά ρολόγια και μανικετόκουμπα δε θέλω να τρέχω πιο γρήγορα από τον Τάκη να βάζω ωραία τζαμπ-σουτ σαν τον Όλιβερ δε θέλω να' μαι πρώτος πουθενά- είμαι πρώτος από χέρι και σας έχω όλους γραμμένους στον πόιτσο μόι κουφάλες.
Εντάξει κάπου κάπου όλα αυτά μου θυμίζουν ρήματα της καυχήσεως εκείνου του παπάρα του Αλεξανδρινού Αιμιλιανού Μονάη όμως μη με σκουντάτε στον δρόμο ρε αρχίδια σκουντιέμαι και μόνος μου δε σας έχω ανάγκη- να τα βρω λίγο μαζί μου θέλω- γιατί όπως είπε κάποτε κι ο Τζέρρυ Λούις πρέπει ν' αγαπάς λίγο τον εαυτό σου γιατί στο κάτω κάτω μ' αυτόν θα ζήσεις όλα σου τα χρόνια.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Λίγος ακόμα Ν.Ν
Να πω την αλήθεια δε με γουστάρω καθόλου.
Μ' αρέσουν οι έρημες δεντροστοιχίες η Ζυλιέτ Γκρεκό που τραγουδάει "μισώ τις Κυριακές" τα βρεμμένα παγκάκια τα νεκρά φύλλα τα ωραία ρούχα τα ωραία φαγητά οι χνουδάτες πετσέτες το χάι φιντέλιτυ η Χάντσον Κόμμοντορ του '50 το Φλοκάκι κι ο βιεννουά στο Πέτρογραδ μ' αρέσει ο Έρρολ Φλυν στην Επέλαση της Ελαφριάς Ταξιαρχίας και η Μαρί Μπλανσάρ- κανείς δεν την ξέρει αλλά στο φινάλε στα παπάρια μου ζω και χωρίς αυτά- δε ζηλεύω κανέναν και τίποτα τους έχω χεσμένους όλους τους ρουφιάνους κι αυτό με γεμίζει φούρκα δεν πάει άλλο- πολύ αδιαφορία έχει πέσει.
Η μόνη λύση μου είναι να υποκρίνομαι ότι μοιράζομαι μαζί τους τον ίδιο κόσμο κάτω απ' τον ίδιο γαμημένο ήλιο εγώ που γουστάρω τη βροχή τη θύελλα και το χιονόνερο τα μαύρα σύννεφα στο πεζοδρόμιο τον πυρετό τα ρίγη το σκοτεινό μου πάρκο και την υγρασία.
Καμμιά φορά μου τη δίνει και βγαίνω έξω από το σπίτι μου στα Τουρκοβούνια στον χωματόδρομο της Αγίας Φωτεινής και πλακώνω τις πετριές πάνω απ' τα σπίτια και τις ταράτσες να πέφτουνε στην κάτω γειτονιά- τις καλές ημέρες ακούω και κανά τζάμι να σπάει μετά τσιρίδες μακρινές μέχρι που μου την έπεσε ένας γείτονας- τι κάνεις εκεί ρε παιδί- πετάω πέτρες του είπα- άντρας είσαι εσύ ρε; θα σκοτώσεις κανέναν άνθρωπο- όχι του είπα πούστης είμαι τι γουστάρεις; κ' έμεινε κάγκελλο ο βρωμύλος- έχω να πετάξω πολλές πέτρες ακόμα ρε καριόληδες.
Μ' αυτό που με ζοχαδιάζει περισσότερο είναι πως με πατάω στο λαρύγγι δεν μου συγχωράω τίποτα- και δε με γουστάρω καθόλου γαμώ την ανωμαλία μου μέσα να γιατί όταν είμαι κακός είμαι κακός αλλά όταν είμαι καλός είμαι χειρότερος.
Στα δώδεκά μου χρόνια έφαγα την γκόμενα του Ηλία του καλλίτερού μου φίλου μεγάλη τσογλανιά κ' έπαψα πια να με πιστεύω μου κούνησε το κωλαράκι της η βρωμομούνα κι άρπαξα σα χάνος κι από τότε έτσι και καταφέρω να προσπεράσω τα καριολόμουνα τις γκόμενες των φίλων μου νοιώθω πως κάτι νίκησα πως κάτι κέρδισα μαζί κ' έναν κουτσό πόντο.
Και δε ζηλεύω τις βίλλες στο Καλαμάκι τους μεγάλους πράσινους κήπους τις βεράντες με τις κουρτίνες στις μπαλκονόπορτες τις καλοθρεμμένες μουνίτσες στο πατινάζ τις χάι σοσάιετυ μουνάρες της Αρζεντίνα δεν κάνω όνειρα με ακριβά ρολόγια και μανικετόκουμπα δε θέλω να τρέχω πιο γρήγορα από τον Τάκη να βάζω ωραία τζαμπ-σουτ σαν τον Όλιβερ δε θέλω να' μαι πρώτος πουθενά- είμαι πρώτος από χέρι και σας έχω όλους γραμμένους στον πόιτσο μόι κουφάλες.
Εντάξει κάπου κάπου όλα αυτά μου θυμίζουν ρήματα της καυχήσεως εκείνου του παπάρα του Αλεξανδρινού Αιμιλιανού Μονάη όμως μη με σκουντάτε στον δρόμο ρε αρχίδια σκουντιέμαι και μόνος μου δε σας έχω ανάγκη- να τα βρω λίγο μαζί μου θέλω- γιατί όπως είπε κάποτε κι ο Τζέρρυ Λούις πρέπει ν' αγαπάς λίγο τον εαυτό σου γιατί στο κάτω κάτω μ' αυτόν θα ζήσεις όλα σου τα χρόνια.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Λίγος ακόμα Ν.Ν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου